کسی را کو گنه نبود دلیر است

خود او روباه باشد شرزه شیر است

تو را همچون دلم صددستگیر است

که هر یک درخم زلفت اسیر است

چه مقصود است از این جانا بگو راست

گهی کج می نهی زلفت گهی راست

بگفت از بهر بیم خصم فایز

که یعنی مار و عقرب هر دو مار است

بیا جانا نشین با ما بگو راست

گهی کج می نهی زلفت گهی راست

بگفتا بهر بیم خصم فایز

که یعنی مار و عقرب هر دو مار است

تصوف ترک خویش و نفی غیر است

فراغت از ره و مقصود و سیر است

پس آنعارف که بینا و بصیر است

ز اوصاف جمال او خبیر است

چه او را جمله نیتها بخیر است

عیان خیرات او بر اهل سیر است

منافر گر بود نسبت بغیر است

چو نبود غیر صورتها بخیر است

بعین سمع هم عبدالبصیر است

که ز اشیاء دید حق را ناگزیر است

دگر هم زاولیا عبدالخبیر است

که ز اشیاء آگه از لطف ضمیر است

دگر عبدالکبیر این ناگزیر است

که او از کبریای حق کبیر است

ز خود داند بدی گر پیش سیراست

ز حق امری که آید محض خیر است

شروری گر بود هم باز خیر است

ضررها نفع نزد اهل سیر است

الست اعنی که حسنم بی‌نظیر است

بلی یعنی ز کوتم بر فقیر است

بواطن را خود او بطن الاخیر است

هم او از بطن ذات خود خبیر است

یکی را چشم بازو اذن خیر است

یکی در وصف او محتاج غیر است

دعا ما بین رب و عبد غیر است

بهر حالم تو داری باز خیر است

زمامم در کف پیری فقیر است

که در معنی امیران را امیر است

بصورت ژنده پوشی سخت خلقان

بمعنی صاحب تاج و سریر است

رخش تابنده تر از مهر تابان

[...]

دل من در طلسم خود اسیر است

جهان از پرتو او تاب گیر است

مپرس از صبح و شامم ز آفتابی

که پیش روزگار من پریر است

سحر با ناقه گفتم نرم تر رو

که راکب خسته و بیمار و پیر است

قدم مستانه زد چندان که گوئی

بپایش ریگ این صحرا حریر است