درود از من بدان سرو سمن‌روی

که ندهد همچو بوی او سمن بوی

درود از من بدان ماه سمن‌بوی

درود از من بدان یار جفا جوی

چه خواهم دید زان سرو سمن‌بوی

چه خواهم دید زان ماه سخن‌گوی

گهی از دیده راندی گوهرین جوی

گهی از دل کشیدی آذرین هوی

سر نامه به نام ویس بت‌روی

مه سوسن‌بر و مهر سمن‌بوی

جهان افروز رامین از پس اوی

چو چوگان‌دار تازان از پس گوی

همان کرد ای عجب ویس سمن‌بوی

که رامین کرده بُد با نامهٔ اوی

به سنگین دل وفا و مهر من جوی

به نوشین لب نوازشهای من گوی

نه بت دیدم بدان شکل و بدان روی

نه گل دیدم بدان رنگ و بدان بوی

دگر باره سمنبر ویس مهروی

گشاد آواز مشک از عنبرین موی

بر آن عمری که گم کردی همی موی

چو زین معشوق یاد آری همی گوی

دریغا آن همه رنج و تگاپوی

که در میدان به سر برده نشد گوی

همی زد برف را بر چشم و بر روی

چنان کاسیمه گشتی پیل با اوی

نهاده چون دو دیبا روی بر روی

چو دو زنجیر مشکین موی بر موی

چو بشنید این سخن ویس سمن بوی

بر آمد لالهء شادیش از روی

نه چونین است کاندیشید بدگوی

مِیَم برریخت لیکن نامدش بوی

زنی پیرست پنداری نکو روی

که در چاه افگند هر دم یکی شوی

خبر گردیم و ما بوده خبر جوی

سمر گردیم و خود بوده سمر گوی

ادب کبر آرد از چون تو هنرجوی

سخن فخر آرد از چون تو سخنگوی

چو عیسی هم ز گهواره سخنگوی

چو موسی هم به خردی داوری جوی