جزین تدبیر دیگر نیست معلوم

که این آهن به آن آتش شود موم

به هر دو دیده آن غوث قیوم

سعید عروه الوثقای معصوم

هر آن ساعت که با یاد من آئی

فراموشم شود موجود و معدوم

ز دنیا قسم ما خون خوردن آمد

نشاید خورد الا رزق مقسوم

رطب شیرین و دست از نخل کوتاه

مسافر تشنه و جلاب مسموم

زمشکین موی و روی ای لعبت روم

تو چین و روم آوردی در این بوم

وجودت گر نبودی عالم آرا

بعالم بدیکی موجود و معدوم

زتقسیم ازل دل آن دهان برد

[...]

نشد ز آمد شد نظاره مفهوم

به لب دندان بود یا در منظوم

دهانش نون تنوین است فایز!

که آید در حساب و نیست معلوم

فرستاد او به ایران وینت معلوم

شهیرا کو بود سلطان معصوم

بود مخصوص ذات حی دیموم

بمثل عالم و قدوس و قیوم

مکن انکار امریرا که مکتوم

بود از فهم و وجهش نیست معلوم

مثال عالم و قادر بمعلوم

باسماء صفات اینهاست موسوم

بود موقوف بر معدوم معدوم

خود این بر اهل تحقیق است معلوم

بود اندر ازل بروجه معلوم

بحال خویش اعیان جمله معدوم

بود آنطاهر الباطن که معصوم

ز وسواس و هواجس شد بمعلوم

بود عبدالعلیم آنکس که معلوم

بر او باشد حقایقهای مکتوم

شود قدرش بجای خویش معلوم

برون از جای خود خوار است و محروم

نباشد آن اثرها بر تو معلوم

چو در آن جمله اسراریست مکتوم

کند بروی تجلی حی دیموم

حیات سر مدش بخشد بمعلوم

بود این از خواص اسم قیوم

که بهر مظهر او گشته مرسوم

ز حق باشد به قدرت گرچه معلوم

نه بیند ذات خود را جز که معدوم