چنان گو سرّ کل در آخر ای دوست

که کلّی یک نماید مغز با پوست

دلم این دم حقیقت جوهر اوست

که جمله پیش او دیدار نیکوست

فنا کن خرقهٔ خود در بر دوست

برون آور حقیقت مغز از پوست

اگرچه این زمان افتادهام دوست

بیکباره خدائی نیستم پوست

خبر امروز باید بودنت دوست

که آئی خود برون چون مغز از پوست

هر آنکو با خبر شد در بر دوست

یکی شد مر ورا هم مغز و هم پوست

دلت بشناس و صاحبدل شو ای دوست

که دل مغزست و صورت نیز هم اوست

مرا توفیق اینجا هست ازدوست

که یکی کردهام هم مغز با پوست

چو برخوانی جواهر ذاتم ای دوست

بدانی بیشکی چون جملگی پوست

بد و نیک از خدا دان جمله نیکوست

حقیقت بد مبین چون جمله از اوست

دلم جانست این دم راحت دوست

حقیقت مغز شد بیشک همه پوست

تو آن اصلی که اصل جمله از اوست

مشو غرّه بدین مغز و بدین پوست

سخن اینجا چنان گفتیم ای دوست

که در یکی بیابی مغز با پوست

همه کس را بیاری داشتن دوست

نگفتن: آن یکی مغز و دگر پوست

بده نان، تا برآید نامت،ای دوست

چو خوشتر درجهان ازنام نیکوست؟