تو آن نوری که از غیرت فروزی

وجود عاشقان خود بسوزی

اگر عاشق بماند زنده روزی

بوَد چون شمع در اشکی و سوزی

اگر زلفم بُبرّی یا بسوزی

دل خویشت نخواهد بود روزی

چو نبوَد کارِ تو جز اشک و سوزی

ز زلفش سایه افتد بر تو روزی

چو دل اینجا ز عشق او فروزی

کجا در آتش دوزخ بسوزی

اگر تو نیز زین غم برفروزی

چو اینجا سوختی آنجا نسوزی

گرت چیزی نخواهد بود روزی

نباشد روزیت جز سینه سوزی

چرا از آتشی دل می‌فروزی

که گر بربایدت حالی بسوزی

اگر تو ره روی عمری بسوزی

که جز هیچت نخواهد بود روزی

مگر با پیر برنا گفت روزی

که چون هر ساعتت بیشست سوزی

سلیمان کوزهٔ می‌خواست روزی

که تا آبی خورد بی هیچ سوزی

اگر تو مستِ عشق دلفروزی

بیک فرمان بمیری و بسوزی

زهی فرصت که درعالم فروزی

به آه بی دلی عالم بسوزی

ترا چون نیست روزی چند سوزی

که نتوان شد برون از پیش روزی

از آنت گر بود یک ذره روزی

ز شوق ذره دیگر بسوزی

به طیبت کردن ار شمعی فروزی

از آن طیبت چو شمعی هم تو سوزی

میان دربست بر کین شاه خوزی

خزانه در گشاد و داد روزی

ازان روغن بشکلی میفروزی

که شمع آسمان را می بسوزی

وگر تو زارزوی من بسوزی

ز من روزی نخواهی یافت روزی

غنیمت دان که در اینجا دو روزی

مثال عاشقان سازی بسوزی