بگفت این دشت رنگین، روی حور است

ز ما سر منزلی اینجا ضرور است

سلیمان را دل از غم بی حضور است

که تنگی در میان خیل مور است

چنان از رونق کارش غرور است

که گویی گورکن بهرام گور است

مرا رفتن در آنجا خود ضرور است

ثواب آتش جگ، عین نور است

همانا اندرجت گرفیل زور است

چو در خورشید حیران موش کور است

بگفتا بهر یک زن گرچه حور است

خرابیِ جهان دیدن ، قصور است

سفر سرمایه عیش و سرور است

که غیبت از وطن، عین حضوراست

مرا دولاب پستو کاخ سور است

سرود حجله گاهم عر و عور است

دو عالم غرقِ یک دریای نور است

ولیکن نقش عالم‌ها غرور است

به عشق آمیزش هر دل ضرور است

کزو شایستهٔ بزم حضور است

ز ما غایب ولی اندر حضور است

علیم از سرّمَا تُخْفِی الصُّدُور است

بصیرت را ز قرآن جو که نور است

اشاراتش صفابخش صدور است

احدیث خود آن اول ظهور است

که از هر نعت و وصف و رسم دور است

تجلی شهودی آن ظهور است

که از حقل جلوه‌گر بر اسم نور است

حجابش هم تعینهای نور است

که از سنخ همان وجه و ظهور است

نه هر چیزی که از فهم تو دور است

عدیم الاصل و معدوم الظهور است

نه پنداری که ظلمت غیر نور است

حق از این هر دو در عین ظهور است

گرش گوئی چه شد کین بر تو نور است

ولی بر دیگران نقص و قصور است

تمام خورد و خوابم ذکر و نور است

همیشه قلب و روحم در حضور است

وجود خارجی خود عین نور است

ظهور ظل بنور اندر ظهور است