ز دهر آموخته گوئی دو رنگی

که گه رومی‌ نماید گاه زنگی

کجا احمد زند بر آب رنگی

کلیم آنجا بود بی‌آب و سنگی

خدایا تا خم طاق دو رنگی

گهی رومی نماید گاه زنگی

شود حیران هر شوخی و شنگی

نباشد هرگزش نامی و ننگی

طلب کن همچو خود بی‌آب و رنگی

از این دیوانه‌ای بی‌نام و ننگی

وز آن رندی وز آن بی‌آب و رنگی

وز آن مستی وزان بی‌نام و ننگی

به صحرا دید ماری آن مخنث

که از مردی نبودش هیچ رنگی

ز بیم مار می لرزید و می گفت

که اینک مار کو مردی و سنگی

چو نزدیک من آید بی درنگی

بود بهر هلاک من نهنگی

برون از آب در چه بود سنگی

نشیمن ساخت آن را بی درنگی

زره سان پشمشان چون موی زنگی

ز ابریشم فزون در تازه رنگی

نه بویی باشدش از خود نه رنگی

نه صلحی باشدش با کس نه جنگی

چو گردد خوشه در خانه درنگی

بیاید روزگار قحط و تنگی

نیاید از کمان او خدنگی

که در تأثیر آن افتد درنگی

چو شیران روز دور است از دو رنگی

ولی شب ها کند با ما پلنگی

یکی چشمانت در کوری و تنگی

چه سازی چار از چشم فرنگی

که خوش زد این مثل آن پیر چنگی

که نبود بدتر از بی نام و ننگی

به میدان تاخت همچون مرد جنگی

رخ خود سرخ کرد از خون رنگی

نبد در من زیکرنگی چو رنگی

سری دارم کنون ای یار و سنگی

زمان در خشم از خوی پلنگی

زمین تاریکتر از موی زنگی

برون نارد به خشم من پلنگی

زمانه تا نهد سنگی به سنگی