همه بالش ببرید و پرش کند

که تا با او بماند بوک یک چند

برِ من چارصد پیل است دربند

ندیمان و حکیمان هنر‌مند

که بهتر گشته گیرم ای خردمند

شکسته بار دیگر کونه‌ای چند

دگر شب نیز از شرم خداوند

به خاموشی زفان آورد در بند

یکی گفتش بطیبت ای خردمند

کلاه ار می‌فروشی قیمتش چند

بسی خلقم خریدار کلاه‌اند

بکل کون از من می بخواهند

فغان از حرص موش استخوان رند

همه سگ‌سیرتانِ زشت‌پیوند

جوابم داد کای داننده فرزند

به فضل حق به هر بابی هنرمند

بزرگانی که بر گردون رسیدند

بزر بر لوح گردون مینویسند

ترا دادست این قوّت خداوند

که در توحید و نعتت نیست مانند

یکی را دل بجان آید ز فرزند

یکی را جان بفرزند آرزومند

نه دل را روی آزادیست زین بند

نه گل را یک شکر روزیست زین قند

ز چندان گریهٔ آن ماه دلبند

گهی آن میگرست و گاه این خند

جهان بر کام خود راندند یک چند

ولیک از کار آن هر دو فلک خند

بگو تا از کجاداری تو پیوند

که هرمز را نهادی نام فرزند

چو بشنید این سخن قیصر ز فرزند

طمع دربست و در پیوست پیوند

چو دختر آفتابی دید در بند

لب خسرو شرابی دید از قند

بمرگ خویشتن دل کرده خرسند

نشسته دست بر سر پای دربند

جهان برجان ما خوردست سوگند

بجانی بازخر ما را ازین بند

بگفت این و بشه گفت ای خداوند

ترا زین غم نباید بود در بند