به رنگ گونه گون آرد فرابند

به امید و نوید و سخت سوگند

نه شهرو دیدن و نه خویش و پیوند

نه اندرز نکو نه راستی پند

که من با تو خورم صد گونه سوگند

کنم با تو بدان سوگند پیوند

ترا از خان و مان و خویش و پیوند

جدا کرد و به دام دوری افگند

مرا رامین نه خویشست و نه پیوند

نه هم‌گوهر نه همزاد و نه فرزند

توی مادر منم پیش تو فرزند

ترا دارم همیشه چون خداوند

همیشه آزمند و آرزومند

ز آز و آرزو بر تو بسی بند

نخست آزاده رامین خورد سوگند

به یزدان کاوست گیتی را خداوند

پس آنگه ویس با وی خورد سوگند

که هرگز نشکند با دوست پیوند

قصب پوشیده رومی کوه اروند

کلاه قاقم از تارک بیفگند

بچه بوده‌ست شهرو را سی و اند

نزاده‌ست او ز یک شوهر دو فرزند

کنی با او به فال نیک پیوند

بدان پیوند باشی شاد و خرسند

به ماه و مهر تابان خورد سوگند

به جان شاه و جان خویش و پیوند

ترا ایزد نداده‌ست ایچ فرزند

که روزی بر جهان باشد خداوند

بدین پیمان توانی خورد سوگند

که رامین را نبودش با تو پیوند

جوابش داد ویس و گفت سوگند

خورم شاید بدین نابوده پیوند

مرا بفریفت موبد دی به سوگند

به شیرینی سخنها گفت چون قند

بدو گفتم خورم صد باره سوگند

که رامین را نبد با ویس پیوند

کجا چون شاه و چون رامین دو فرزند

ازو یکباره بگسستند پیوند

دگر بر راه ناخوبی نپیوند

ز پیری کام برنایی نجویند