بساطی سبز چون جان خردمند

هوایی معتدل چون مهر فرزند

بفرمود آن صنم تا آن بتی چند

بنات‌ُالنعش وار از هم پراکند

از آن رفتن بر آسودند یک چند

دل شیرین فرو مانده در آن بند

یکی فردا بفرما ای خداوند

که تا شبدیز را بگشایم از بند

یکی آیینه و شانه درافکند

به افسونی به راهش کرد دربند

زنی کو شانه و آیینه بفکند

ز سختی شد به کوه و بیشه مانند

جز این چاره ندید آن چشمهٔ قند

که گیسو را چو شب بر مه پراکند

بباید داغ دوری روزکی چند

پس از دوری خوش آید مهر و پیوند

بتانی دید بزم‌افروز و دل‌بند

به روشن‌روی خسرو آرزومند

به خسرو گفت شیرین کاِی خداوند

نه من چون من هزارت بنده در بند

به شیرین گفت کای فرزانه فرزند

نه بر من‌، بر همه خوبان خداوند

به هفت اورنگِ روشن خورد سوگند

به روشن‌نامهٔ گیتی خداوند

چه دید؟ الحق بتانی شوخ و دل‌بند

سرایی پر شکر شهری پر از قند

حلاوت‌های شیرین شکرخند

نی شه‌رود را کرده نی قند

زبان بگشاد گوهرمُلکِ دل‌بند

که زُهره نیز تنها بود یک چند

به غمزه گفت با او نکته‌ای چند

که بود از بوسه لب‌ها را زبان‌ بند

بسان میوه‌دارِ نابرومند

امید ما و تقصیر تو تا چند؟

چو زین گرمی برآساییم یک چند

مرا شکر مبارک‌، شاه را قند

کمند زلف خود در گردنم بند

به صید لاغر امشب باش خرسند

درین آوارگی ناید برومند

که سازم با مراد شاه پیوند