سرشکش رشک درهای عدن بود

از آن رو دانه تسبیح من بود

مرا سوزی شبی با خویشتن بود

چو فانوس آتشم در پیرهن بود

در آن صحرا نه ریگ موج زن بود

زمین را دانه از گرمی به تن بود

چو مجنون با دل خود در سخن بود

نهانش زاریی با خویشتن بود

بنا بر سنت اهل سخن بود

و گر نه این سخن کی حد من بود

هنوز این مژده آور در سخن بود

که شوقم بر در شه بوسه زن بود

اگر گاهی خودش اندر وطن بود

پسر از جانب او در دکن بود

هنوزش نیم جانی در بدن بود

شعورش بود و یارای سخن بود

صفی را عقل و روح و قلب و تن بود

وی اکمل در ظهور ذولمنن بود

سخنهائی که آن بس دلشکن بود

شنیدم لیک دانستم ز من بود

متاع شیخ اساطیر کهن بود

حدیث او همه تخمین و ظن بود

هنوز اسلام او زنار دار است

حرم چون دیر بود او برهمن بود

خط طومار گفتی خط جن بود

نقط‌ لاشی مرکب‌ لم‌ یبن‌ بود