توئی شاه و دلت شاه تو امروز

ولی من بر دل تو شاه پیروز

چو روزی ده برآمد شاه یک روز

فرو آراست جشنی عالم افروز

اگرچه نورِ چشمی ای دلفروز

بحیدر می‌کنم تسلیمت امروز

اگرچه آفتاب عالم افروز

بتخت سلطنت بنشست هر روز

دریغا نور چشم عالم افروز

که بی اوذرّهٔ گشتیم امروز

که در حمّام رفتم من یکی روز

جوانی تازه دیدم بس دلفروز

ازو پرسید شیخ عالم افروز

که از چه یافتی این میری امروز

مگر روح الله آن شمع دلفروز

به گورستان گذر می‌کرد یک روز

سر حقّه بنام شاهِ پیروز

فرو بستم بدین تاریخ امروز

بشد آن موبد دانا دگر روز

بمیدان برد صد کودک دلفروز

مگر سلطان دین محمود پیروز

ایاز خویش را پرسید یک روز

که من بکتاش را دیدم فلان روز

بزلف و چهره جانسوز و دلفروز

نمی‌دانست کاری آن دلفروز

بجز بیت وغزل گفتن شب و روز

برین چون مدّتی بگذشت یک روز

بدهلیزی برون شد آن دلفروز

چرا شعرم فرستادی شب و روز

دلم بردی بدان نقش دلفروز

چو شه با شهر آمد شاد و پیروز

طلب کرد آن سوار چست آن روز

بدان صابون بخون دیده تا روز

ز جان می‌شست دست آن عالم افروز

اگر یک زخم دارم بر سر امروز

هزارم هست برجان ای دلفروز

نشسته بود آن دختر دلفروز

براه و رودکی می‌رفت یک روز

مگر شاهانه جشنی بود آن روز

چه می‌گویم بهشتی بد دلفروز