یکی پرسید ازان دیوانه مردی

که چه بوَد درد چون داری تو دردی؟

به گرد قال آخر چند گردی

قدم در حال نِه گر شیر مردی

یکی رندی میان داغ و دردی

ستاده بود بر دکان مردی

چرا بودم به آخر پیش مردی

که بفروشد مرا آخر به دردی

چو من دیگر کجا باشد به مردی‌؟

بود عالم به پیش من به گردی

تو تا کی در درون خانه گردی؟

به میدان آی اگر مرد نبردی

چو زاغان بر سر مُردار مردی

ز صافی گشته خرسندی به دُردی

به ناحق خون چندین صید کردی

تو روز عاقبت هم صید گردی

تو تا با ما کنی دعوی به مردی

مگر سر پنجهٔ مردان نخوردی

به جان گر خدمت استاد کردی

ز خدمت برخوری استاد گردی

که هر گاهی که تو از پیش مردی

بسا کس را که گوی از پیش بردی

سپیدش موی بود و روی زردی

همه حمّالیِ خُم‌خانه کردی

چو بگزاری نماز خود به مردی

ندانی تا چه خواندی یا چه کردی

اگر تو طاعت ابلیس کردی

چو عجب آری در آن ابلیس گردی

هزاران قرن با سر شد چو گردی

که تا جایی برآمد نام مردی

که در دامت چنان آرم به مردی

که بر یک جست دَه گَردَم بگردی

وگر چون ذره‌ای گردی به‌خُردی

چنین گفت او که هم گم می‌نگردی

چو آمد کوزهٔ عمرم بدردی

نه قوت ماند و نه نیرو نه مردی

گرفتم جملهٔ عالم بخوردی

ندانی جستن از مردن بمردی

گنه با خویشتن در گور بردی

همه زرها رها کردی و مردی