بسی نیرنگ اینجا گاه کردست

یقین در سرّ جانان ره نبردست

طبیعت آنچنانت بند کردست

که جانت مانده در دیدار فردست

دلم بربود و درمان نیست در دست

وصال او مرا درمان دردست

ز هجرم اشک دیده گشته گلگون

ز دردم رنگ رو چون کاه زردست

ز من پرسد طبیب دردم آخر

[...]

درختانش که سر در ابربر دست

ز راه برگ دایم آبخور دست

بصورت چون گل خورشید زردست

ولی گلرا ز خجلت سرخ کردست

برد این ره به سر گر مرد، مردست

که صد راه عدم اینجا به گردست

چو رام من جوان و شیر مردست

ز دستش آنچه آمد کس نکردست

دل صد پاره گل بنهاد در دست

که چیزی غیر ازینم نیست بر دست

به نانش آرزو هر کس نبردست

ز عمر خویش گویا برنخوردست

جلایر رالبی پر باد سردست

به روز و شب همی او را دگردست