مرصع تاج شاهی از سر او

گرفت و رفت خندان از بر او

قیامت خواست از باد پر او

هلاک عادیان از صرصر او

به ده تیر هلالی ، ده سر او

پرانیده به یکدم از بر او

به هر جا رفت باد و آذر او

شد آن کشور به جان فرمانبر او

چنین سبز است از آن بام و در او

که زنگ از دل برد بوم و بر او

پر جبرئیل باشد نان پر او

ملایک پر زنان گرد سر او

سرافرازان، گدایان دَرِ او

شهنشاهان، غلام قنبر او

وفا پروردهٔ خاک دَرِ او

خجل، مهر از صفای گوهر او

چنان کوبید بر فرق سر او

که گفت از کوی ضیغن مادر او

چو دام فتنه می‌شد چنبر او

به شوخی باز کرد از تن سر او

اگر اینب و جاهی از فرنگ است

جبین خود منه جز بر در او

سرین را هم بچوبش ده کهخر

حقی دارد به خر پالان گر او

بباید بند کردن پیکر او

که تا بیرون رود باد از سرِ او