صبا در دامنش زان می‌خرامد

که نتواند به بالایش برآمد

ازان هر کار کز دستش برآمد

نه ز آدم کز فرشته برتر آمد

چو وقت زادن آن دیگر آمد

سرود حیرت از بام و درآمد

بزن آتش که عمرم بر سر آمد

ز درد جسم، صافی جان بر آمد

عمارت را بهار نو در آمد

که سنگ و خشت را دیبا برآمد

فغان ناگه ز قفل در برآمد

که امشب طرفه دزدی بر سر آمد

بیا ساقی که فصل دی سرآمد

کول از دل سبو از خم بر آمد

کنون از صدمه جانم بر سر آمد

گه ناپخته از حلقم بر آمد

اگر چه آب طاقت تا سر آمد

ولی آخر سر از آبم بر آمد

برادر طاقتم بالله سر آمد

بنای صیرم از پای اندر آمد

نه قاصد نه پیام دلبر آمد

نه شام غم نه عمر من سر آمد

نیامد پیکی از دلدار فایز

نه شاپوری ز ملک من در آمد

سحر چون زهره از مشرق برآمد

نگارم همچو مه از در درآمد

ز فیض مقدم دلدار فایز

بحمدالله شب هجران سرآمد

مثال او غنی در خاطر آمد

و یا چون اول و چون آخر آمد

دلم زین عمرِ بی‌حاصل سرآمد

که ریشِ عمر هم کم‌کم در آمد

درین حالت ز در دانش درآمد

به مانند طبیبم بر سر آمد

در آن حالت رفیقی از در آمد

مرا چون جان شیرین در برآمد

اگر سنگی ز کوی دلبر آمد

ترا بر پای و ما را بر سر آمد