مگر کت زان صدف دُرّی بیاید

که شاهی را و شادی را بشاید

میان ما همی کینه نباید

که کین با دوستی درخور نیاید

حسودان را حسد بردن چه باید

به هر کس آن دهد یزدان که شاید

گناه دوست را پوزش نماید

چو نپذیرد به پوزش در فزاید

همه کس را چو او کهتر بیاید

کزو بسیار کام دل برآید

نبینی کابر پیوسته برآید

چو باران زو ببارد برگشاید

ز کوه غور گر آب تو زاید

به جای آب زین پس خون نماید

چنان دانم که او آنجا نپاید

هم امشب وقت شبگیر او بیاید

چو آهرمن شما را ره نماید

در بسته شما را کی بپاید

بسا روزا که در گیتی برآید

چنین زیبا رخی دیگر نزاید

مخور زنهار شاها کت نباید

یکی روز این خورش جان را گزاید

توم کاهی و یزدانم فزاید

توم بندی و دادارم گشاید

نه زاندوه تو دی با تو بیاید

نه از تیمار تو فردا بپاید

مگر یکروز طوفانی درآید

ترا با خانه ناگه دررباید

همی گویند چون او کس چه باید

که در گوهر برادر را نشاید

همی کن همچنین تا خود چه آید

جهان بازیت را بازی نماید

ترا داده‌ست یزدان هرچه باید

هنرهایی که اورنگت فزاید

به گیتی نیز شب آبستن آید

نداند کس که فردا زو چه زاید

نپندارم که چون یارم رباید

دگر ره روی او یا من نماید

سزد گر خواب در چشمم نیاید

سزد گر صبر در جانم نپاید