ز راه لطف لقمان دل آگاه

دگر ره دادش آندر هم بدلخواه

ز وحشت سست شد بر جای ناگاه

ز رنج خستگی درماند در راه

ندیدم ناله‌ای بودم سحرگاه

شکنجی دیدم و گشتم یکی آه

بخود هر شاخه‌ای لرزید ناگاه

فتاد آن برگ مسکین بر سر راه

نماند بر بلندی هیچ خودخواه

درافتد چون تو روزی بر گذرگاه

بدامان گلستانی شبانگاه

چنین میکرد بلبل راز با ماه

از آن معنی نشستم بر سر راه

که تا از ره شناسان باشم آگاه

نمودن رهروان خرد را راه

ز هر بیراهه و ره بودن آگاه

مباش اینگونه بی‌پروا و بدخواه

بسا گردد شکار گرگ، روباه

حدیث اتحاد مرغ و روباه

بود چون اتفاق آتش و کاه

ز هر گردی، برون افتادی از راه

ز هر بادی، پریدی چون پر کاه

چه خواهم داشت غیر از ناله و آه

چه خواهم کرد با این عمر کوتاه

بدو الماس گفت، ای یار خودخواه

نه تنهائی، رفیقی هست در راه

درین درگاه، هر سنگ و گل و کاه

خدا را سجده آرد، گاه و بیگاه

ترا گر دوستدارند اختر و ماه

مرا یارند عشق و حسرت و آه

دراز آن خواب و عمر گله کوتاه

ز خون هر روز، رنگین آن چراگاه

ز گلشن بر کنندت، خواه ناخواه

کنندت پایمال، اندر گذرگاه

گلی، خندید در باغی سحرگاه

که کس را نیست چون من عمر کوتاه