ترا فرسود گر روز سیاهی

مرا سوزاند عالم سوزِ آهی

فروغ آفتاب صبحگاهی

فرو شوید ز رخسارت سیاهی

بیا زین ره، بقصر پادشاهی

بخور در سفرهٔ ما، هر چه خواهی

شده هر گوشه‌اش نظاره گاهی

ز هر سنگیش، روئیده گیاهی

بر او خندید مرغ صبحگاهی

که تا کی رخ نهفتن در سیاهی

تو در هر جا که بنشینی، گیاهی

بهر راهی که روئی، خار راهی

درخشیدم چو نور اندر سیاهی

برفتم با نسیم صبحگاهی