بدانک او در حقیقت پادشاهست

که مراین را که گفتم دو گواهست

چو او بر یاد باغ پادشاهست

سری دارد که بادش در کلاهست

مرا دل می‌زند کاو پادشاه‌ست

که بر وی فرّ یزدانی گواه‌ست

طبیبی نیست او صاحب کلاهست

که قیصر زادهٔ رومست و شاهست

که این کشتن نه کار پادشاهست

که این شهزاده بی شک بی گناهست

چوآتش بوتهٔ مردان راهست

بباید سوخت آتش خوابگاهست

بمعنی شعر من شعری و ماهست

خطش چون برقعی شعر سیاهست

علی اندر جهان مقصود راهست

سراسر رهروان را او پناهست

تو ناجی دان کسی کو راه شاهست

امیرالمؤمنین او را پناهست

محمد اندرین ره پیر راهست

ولی حیدر ترا پشت و پناهست

همه در سایهٔ تو در پناهست

که خواهی این گدایان را ز شاهست

درین ره پاکبازی زاد راهست

پس آنگه در میان دیدار شاهست

ترا این عز و دولت هم ز ما هست

که جسم وجان تو در ما بقاهست

اگرچه پیر شبلی پیر راهست

در اول دیدمش او عذر خواهست

اگر توفیق میجوئی ترا هست

درونِ جان و دل عین خدا هست

همه روی زمین برگ گیاهست

درون دلها پر از دردست و آهست

ز عشق و عقل اینجا کارگاهست

ولی دیدار آدم دید شاهست

ریاضت قربت مردان راهست

که در آخر یقین دیدار شاهست

اگراو این زمان مردود راهست

حقیقت آخر اینجا عذرخواهست