به ایران در نژاد او کیانی

بزرگی در نژادش باستانی

به ری بهروز کردش میزبانی

به خانه داشتش چندی نهانی

به هر راهی رباطی کرد و خانی

نشانده بر کنارش راهبانی

همایون بادت این تاج کیانی

همان این تخت و گاه خسروانی

کنون شاهی ترا زیبد که رانی

که هم نو دولتی و هم جوانی

فرود آمد ز تخت خسروانی

به دخمه شد به تخت آنجهانی

دو آرامست ما را دو جهانی

یکی فانی و دیگر جاودانی

چنان خواهم که شعر من تو خوانی

که خود مقدار شعر من تو دانی

بماند جاودان او را جوانی

که خورد از جودت آب زندگانی