کسی کو فاش دید اسرار جانرا

نبیند جز به چشم خود جهان را

نوائیفرین در سینه خویش

بهاری میتوان کردن خزان را

چو بر گیرد زمام کاروان را

دهد ذوق تجلی هر نهان را

کند افلاکیان را آنچنان فاش

ته پا می کشد نه آسمان را

مبارکباد کنن پاک جان را

که زایدن امیر کاروان را

زغوش چنین فرخنده مادر

خجالت می دهم حور جنان را

چه حاجت طول دادن داستان را

بحرفی گویم اسرار نهان را

جهان خویش ماسودا گران داد

چه داند لامکان قدر مکان را

کثافت کاری پیشینیان را

نگویم تا نیالایم دهان را

نهادی نام «‌بیچون‌نامه‌» آن را

به بیچون‌نامه چون‌ بستی‌ میان را

برون زین پنج ره‌، ره نیست جان را

که جان زین پنجره بیند جهان را

بسوزد گر کسی این آشیان را

چنان دانم که می‌سوزد جهان را

توانی بخش، جان ناتوان را

که بیم ناتوانی‌هاست جان را

برفت از روی رونق بوستان را

چه دولت بی گلستان باغبان را

تو بوسی آستین، ما آستان را

تو بینی ملک تن، ما ملک جان را

مکش بیهوده این بار گران را

میازار از برای جسم، جان را

اگر دانی زبان اختران را

شبانه بشنوی راز جهان را

سکوت شب به صد آهنگ خواند

به گوشت قصه های آسمان را