ندیدی آنچه کام جسم و جان بود

که دلدارت در اینجا گه عیان بود

بدید آنکه درینجا گه نهان بود

همه پنهان بُدند و او عیان بود

حقیقت مرغ باغ لامکان بود

که معنی و صور هم جانجان بود

یکی بُد چونشدم بیدار و آن بود

نهانم در نهان کلی عیان بود

نه وقت لی مع الله را عیان بود

که او پیوسته در کون و مکان بود

طبیعت ظاهر هر دو جهان بود

درو بیشک حقیقت جانجان بود

چنان منصور در شرح و بیان بود

کزو عشاق در شور و فغان بود

فراقم در وصال اینجا عیان بود

اگرچه نقشم اندر بی نشان بود

چنان کاول نهادش بی نشان بود

ورا این آرزو اندر جهان بود

همه اسرار من اینجا عیان بود

نشانی مر مرا در بی نشان بود

چو منصوراز حقیقت لامکان بود

از آن او فتنهٔ کلّ جهان بود

بمعنی برتر از هر دو جهان بود

ز عشق و عقل او صاحب بیان بود

سرافرازی او برتر ز جان بود

بدست او همه کون و مکان بود

چنان آدم ز ذاتش بی نشان بود

که کلّی در بهشت جاودان بود

چنان مست لقای جان جان بود

که آدم در نهان حق عیان بود

ولی در عین هستی جان جان بود

که از دیدار آدم او نهان بود

تماشای بهشتش هر زمان بود

که آدم ز آفرینش جان جان بود

شب و روز از حسد اینجا چنان بود

که همچون موم در آتش نهان بود

ز رفعت نور محض و جان جان بود

که جنّات اندرو کلّی نهان بود

نبُد منصور حق کلّی عیان بود

اناالحق در همه کون و مکان بود