ز بالین جستن سرو خرامان

به سامان کاری آمد ماه سامان

ز نرگس بهر آن سرو خرامان

به خاک افشاند در دامان به دامان

فرود آیم ازین منظر خرامان

کمر بندم بر آئین غلامان

زند باد نفس دستش به دامان

برون آرد ز گلزارش خرامان

چو شد شاخ گلت سرو خرامان

هنوزت دست نگسستم ز دامان

وگر نگرفتیش آن حلقه دامان

سوی برزن شدی سروش خرامان

به صحن خانه چون گردد خرامان

نیارد پایبوسش غیر دامان

هزاران از کنیزان و غلامان

صنوبر قامتان طوبی خرامان

اگر پیش آیدت کبک خرامان

به یاد او بزن دستش به دامان

زده بالا به سان کبک دامان

میان سبزه سازیمش خرامان

که در خیل وی این پاکیزه دامان

بود سر دفتر دیگر غلامان

شد از گوهر مرصع جیب و دامان

به صحن خانه طاووس خرامان

روان هر سو کنیزان و غلامان

به خدمت همچو طاووسان خرامان

بفرما تا برون آید خرامان

کشد بر فرق ما از ناز دامان

چه از زرین کمر سرکش غلامان

همه در خلعت زرکش خرامان

سوادش تیره چون سودای خامان

بدامان قیامت بسته دامان

دلی ده چون محبت پاکدامان

دلی پاکیزه گوهرتر زایمان

زد این دستان و دردم شد خرامان

بدستی جان بدستی طرف دامان

چو کو شد در کمال ناتمامان

سر ببریده را آرد بسامان

کشان از هر طرف چون باد، دامان

رسیدم بر لب دریا خرامان