گهی بر شه درآیند از حوالی

به صد زاری کنندش خانه خالی

چو خورشیدت اگر باشد کمالی

بوَد آن ملک را آخر زوالی

توئی ای شصت ساله تیره حالی

که این شش روزه کردت درجوالی

فرو شد گوشهٔ زان قصرِ عالی

سلیمان بانگ زد بر باد حالی

به دست خویشتن در جای خالی

بعامل نامه‌ای بنوشت حالی

تو را برْهاند از غم حق تعالی

دهد از ملکت مصرت کمالی

چو حرص آدمی دارد کمالی

خود ایمان نیستش بر حق تعالی

دعا کرد آن زمان تا حق تعالی

به یک دم زنده کردش چون خیالی

مگر از دور دَیری دید عالی

منوّر از چراغ او را حوالی

چو ناپیدا شد آن شه زادِ عالی

پدر را زو خبر دادند حالی

گشاد از خوابِ مستی چشم حالی

بدید آن خلوت و آن جای خالی

تو را تا نفس می‌ماند خیالی

بوَد در مولشش دایم کمالی

به موبد داد زن را شاه حالی

که قالب کن ز قلبش زود خالی

ولی ترسید کز راه مُحالی

کسی را بعد ازان افتد خیالی

وگر جان برفشاند بر تو حالی

ستاند از تو تیغ لااُبالی

شعیب آنگه زبان بگشاد حالی

که ای حکم تو حکم لایزالی

ز عدلش میش و گرگ اندر حوالی

بهم گرگ آشتی کردند حالی

به پیش قصر باغی بود عالی

بهشتی نقد او را در حوالی

رسیده بود پیش شاه عالی

برای عذر حارث نیز حالی

اگر یک آدمی زاد از خیالی

نهد خود را لقب صاحب جمالی