هم آزرده شد از من شهریارم

هم آزرده شد از من کردگارم

از آن پیشین وفا کِشتن چه دارم

که تا زین پس وفایت نیز کارم

به گاه دوستداری دوستدارم

به گاه سازگاری سازگارم

کجا گر من دلی چون کوه دارم

بر اندیشیدن هجرت نیارم

چنان فرمان او را پیش دارم

کجا فرمان اورا جان سپارم

گمان بردم که داند شهریارم

که من خود دردمند و زار وارم

چرا تیمار تنهایی ندارم

چرا یاقوت بر رویم نبارم

خطا گفتم نه آن اندوه دارم

که باشد هیچ کس انده گسارم