ز چرخ ار سوزن عیسی فتادی

ندانم تا زمینش راه دادی

ببین تا چون رگ جانم گشادی

چگونه داغ بر جانم نهادی

علی الجمله ز دریا بامدادی

بروز چل یکم برخاست بادی

زمانی پای در گل میفتادی

زمانی دست بر دل مینهادی

روان گشتم بدریا بامدادی

یکی صندوق میآمد چو بادی

بدست دشمنانم باز دادی

بنای دوستی محکم نهادی

ولیکن پیش او رفتی چو بادی

بدیدی روی او هر بامدادی

شدند القصه سرهنگان چو بادی

بپیش فرّخ و گل بامدادی

زمانی پرده از رویش گشادی

زمانی روی بر رویش نهادی

بمُردی گویی آن ساعت که زادی

شب آمد بر در آن بامدادی

تو آن ساعت که از مادر بزادی

بتنگ و بند جان کندن فتادی

در اسرار بر رویم گشادی

بکوی رحمت خود راه دادی

تو دین مصطفی تغییر دادی

بدریای ضلالت در فتادی

ز اعلائی چرا اسفل فتادی

چو شیطان لعنتی برخود نهادی

اگر تو این کتب از دست دادی

به طعن جاهلان اندر فتادی

چو خدمت کردی و منت نهادی

یقین آن رنج را بر باد دادی

بگویم ناید اندر دین فسادی

مریدی را ز اول شد مرادی

چو سالک نیستی وز اعتقادی

رساند اعتقادت با معادی

قدم چون سوی این گلشن نهادی

ندانستی و در گلخن فتادی

رخی بنمای و جان بنما بشادی

که جانرا در دلم دادی بدادی