سما را بی ستون بنیاد دادی

ترابی بر سرابی تو نهادی

چو جان پاک در یک دم بدادی

قدم حالی در آن عالم نهادی

شنودم من که بودست اوستادی

که خر گم کرده را آواز دادی

چو در دنیا بمردن اوفتادی

یقین می‌دان که در عقبی بزادی

اگر مقصود کس را دست دادی

ز نادانی ز ره باز اوفتادی

اگر تو لقمه‌ای خواهی به شادی

محالست این که از آدم بزادی

تو گر خاکی و گر آتش نژادی

درین دولاب سیمابی چو بادی

اگر نه حرص در دل راه دادی

کجا از جنت الماوی فتادی

که خواهد خاست شه را شاهزادی

همایون طلعتی فرّخ نژادی

برون شد از جزیره همچو بادی

که پیکی در رسیدش بامداد‌ی

بتاب ار تیر پرتابی گشادی

ازین عالم بدان عالم فتادی

چو در میدان رسوایی فتادی

درین میدان بزن گویی بشادی

به سالوسی رگ جانم گشادی

بعشوه نان در انبانم نهادی

ازین داد وستد با حور زادی

بآخر بستدیم از عمر دادی

شدم چون باد خاک حور زادی

که کس گردش نمیگردد چو بادی

شدی از دست و در پای او فتادی

مراد خویش را بر باد دادی

چه مرغی تو که چون پر برگشادی

مرا از پیش خود بر در نهادی

ستوری بود در رفتن چو بادی

که در رفتن فلک را مهره دادی

چو یک هفته برامد، بامدادی

برون آمد ز در حُسنا چو بادی

که تا گل را بدزدم بامدادی

بدست هر دو بسپارم چو بادی