ببر تا می توانی زو ارادت

جدایی زو نباشد جز سعادت

ز سیما میدهد عاشق شهادت

که با عشق است اکسیر سعادت

به تسلیم مریدان در ارادت

به تکبیر شهیدان در شهادت

گرم باید بر آتش شد بیادت

بسوزم تا بدست آرم مرادت

زبان را برکشیدی از ارادت

چو انگشت از پی شهد شهادت

بهر گنجی ازو گنج سعادت

بجامش داده خور دست ارادت

به سال یکهزارش از عبادت

برمها کرد لطف از حد زیاد ت

بجویم از رضای تو سعادت

اطاعت دانم از طاعت زیادت

به جستن سعی کن از حد زیادت

کزان سو سر زند صبح سعادت

هنومان را ز طفلی بود عادت

نمی دانست زور خود زیادت

هجوم شوق چون گشتنش زیادت

زدل بر صدق او جسته شهادت

چو اختر بسپرد دور سعادت

شود مینای می جام شهادت

دو پی نارفته می کردم اعادت

دمی صد بار می گفتم شهادت

خدا را کم نشین با اهل عادت

که تا پنهان شود روی عبادت

بقول معتمد گر اعتمادت

نشد حاصل نخواهد شد مرادت

بدن چون پرده‌ئی باشد بعادت

میان عالم غیب و شهادت

دگر خود عالم ملک و شهادت

که خلق است آن بلانقص و زیادت

نبود آنجا بجز خیر و سعادت

کند کسب سعادت را زیادت

رجوعی کن هم ار نبود بیادت

که گردد دور دانش بر مرادت

کلمه حضرت از بحر ارادت

همانا جنبشی باشد بعادت