زبان بسیار سر بر باد داده است

زبان، سر را عدوی خانه زاد است

ثقه بر رزق مقسوم اعتماد است

بر احکام قدر هم انقیاد است

کسی کو را توکل در نهاد است

هلاک اقرب اسباب مراد است

صبیح‌الوجه شمس بذل و داد است

حقیقت مظهر اسم جواد است

عبودیت هر آنرا در نهاد است

نشانش دان که صدق و اعتقاد است

بان کو اهل تقوی و سداد است

نکو کردار وصافی اعتقاد است

موفق او بتوفیق سداد است

بقول و فعل کز حقش نهاد است

چه آن رین از فساد اعتقاد است

ولیکن غین عاری زین فساد است

چو خشمت از خلاف هر مراد است

امید ارشد مرادت هم بیاد است

رسد گر موهبت نعم المراد است

وگرنه بر عمل هم اعتماد است

بوقفیت عمل کردن رشاد است

نشان مرد با حزم و جهاد است

عما را گر مثل خواهی سواد است

سواد از بهر تعیین مراد است

نهایت در معیت اتحاد است

ز کتمان دوئیت آن مراد است

وجود ممکن از حق مستفاد است

حقیقت بر عدم او را نهاد است

تو میگوئی که آدم خاکزاد است

اسیر عالم کون و فساد است

ولی فطرت ز اعجازی که دارد

بنای بحر بر جویش نهاد است

بشر تا از مقام خود فتاد است

بقدر محکمی او را گشاد است

گنه هم می شود بی لذت و سرد

اگر ابلیس تو خاکی نهاد است