نه خم زلفکانم گشت بی تاب

نه در اندر دهانم گشت بی آب

ز گریه کرد چشم خویش پر آب

به رخ بر، اشک او چون دُرّ خوشاب

الا ای دایه همچون باد بشتاب

نگارین دلبرم را زود دریاب

بشد ویس و بشد ماه جهان تاب

دلش پر آتش و دیده پر از آب

چنین تنها خرامیدم ز گوراب

شتابان همچو از کهسار سیلاب

گهی از وی غریبان را دهم آب

گهی یاقوت و مروارید خوشاب

چو دریا کرد چشمم را ز بس آب

کنون در آب چشمم غرقه شد خواب

سخنهایی بگفت از جان پُر تاب

که شاید گر نویسندش به زر آب

به وقت خوش‌دلی چون شمعِ پُرتاب

دهن پُر خنده داری دیده پر آب

چو عاجز گشت ازین خاک جگرتاب

چو نیلوفر سپر افکند بر آب

نیای خویشتن را دید در خواب

که گفت ای تازه‌خورشیدِ جهان‌تاب

تن سیمینش می‌غلطید در آب

چو غلطد قاقمی بر روی سنجاب

در آب چشمه‌سار آن شکرناب

ز بهر میهمان می‌ساخت جلاب

ز شرمِ چشمِ او در چشمهٔ آب

همی‌لرزید چون در چشمه مهتاب

دل خسرو بر آن تابنده مهتاب

چنان چون زر در آمیزد به سیم‌آب

دگر ره گفت از این ره روی برتاب

روا نبود نمازی در دو محراب

برون آمد گلی از چشمهٔ آب

نمی‌گویم به بیداری که در خواب

چو خسرو دور شد زآن چشمهٔ آب

ز چشم آب‌ریزش دور شد خواب

شه از نیرنگ این گردنده دولاب

عجب در ماند و عاجز شد درین باب

به استقبال شد با نزل و اسباب

نثار افشاند بر خورشید و مهتاب