چو تب در گل فگند از عشق تابی

عرق ریزان شد از گل چون گلابی

گهی سنگی دراندازی به آبی

گهی سرسوی سنگ آری بخوابی

اگرچه من نیم حاضر جوابی

ز تو غایب نیم در هیچ بابی

چه من گر سایهام تو آفتابی

مرا بسیار جویی و نیابی

بسی گررشتهٔ طبلم بتابی

ز من سررشتهٔ این وانیابی

چو بودم من زمستی در خرابی

بهشیاری ز من سر می چه تابی

بیامد دایه و بر گل زد آبی

شد آن آب از رخ گل چون گلابی

اگر یک موی از ما سر بتابی

زمین بر سر کنی و سر نیابی

گرفته عرض آن کشور خرابی

چو روی عالم از طوفان آبی

چو چشم مستم از طوفان آبی

ز مستی داد خانه در خرابی

ز چشم من بیک طوفان آبی

همه عالم فرو گیرد خرابی

که گر روزی بخاک من شتابی

بجز بوی وفا چیزی نیابی

نیی تو انگبین، لعل مذابی

که در یک حال هم آتش هم آبی

نه مرکب را گیاهی و نه آبی

نه خسرو را طعامی نه شرابی

جوابش داد هرمز خوش جوابی

که گل با دل مگر خورده‌ست تابی

دگر ره بازم آوردی عتابی

نماندت گوییا باقی حسابی

بنفشه سر گران از بس خرابی

کشیده لاله در خارا عتابی

مخسب ای ساقی و در ده شرابی

ز جامی بر لب جانم زن آبی

بگفت القصّه از هر گونه یابی

توقع بودش از خسرو جوابی

ازان میشد بمغرب چون خرابی

که پنهان گشته میجست آفتابی