کسی کش مار نیشی بر جگر زد

و را تریاق سازد نی طبرزد

دلم کو با تو همراهست و همبر

چگونه مهر بندد جای دیگر

دلی کو را تو هم جانی و هم هوش

از آن دل چون شود یادت فراموش‌

ترا باشد هم از من روشنایی

بسی گردی و پس هم با من آیی‌

شراب از خون و جام از کاسه سر

بجای بانگ رود آواز اسبان

بجای دسته گل دسته تیغ

بجای قرطه بر تن درع و خفتان

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نی طبرزد

بهر کویی مرا تا کی دوانی؟

ز هر زهری مرا تا کی چشانی؟

چه چاره مر مرا بختم چنین است

ندانم چرخ را با من چه کین است؟

ترا باشد هم از من روشنایی

بسی گردی و پس هم با من آیی.

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی.

کسی کش مار نیشی بر جگر زد

ورا تریاق سازد نه طبرزد.

شراب از خون و جام از کاسه سر

بجای بانگ رود آواز اسبان‌

بجای دسته گل قبضه تیغ

بجای قرط بر تن درع و خفتان‌

هر آن شمعی که ایزد بر فروزد

گر آن را پف کنی سبلت بسوزد

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

چه باشد گر خوری یک سال تیمار

چو بینی دوست را یک روز دیدار

مرا تا باشد این درد نهانی

ترا جویم که درمانم تو دانی‌

چه باشد گر خوری یک سال تیمار

چو بینی دوست را یک روز دیدار

بهر کویی مرا تا کی دوانی

زهر زهری مرا تا کی چشانی‌

برود اندازی اوّل تو رهی را

پس آن گه بربر دشمن نشانی‌

و زان پس افکنی او را بغربت

[...]

چه وقت خفتن است ای دوست برخیز

ترا زین پس که خواهد داشت معذور

بوقت صبح خوش خفتن نه شرط است

مرا بگذاشتن سرمست و مخمور

شراب از خون و جام از کاسه سر

بجای بانگ رود آواز اسپان

بجای دسته گل دسته تیغ

بجای قرطه بر تن درع و خفتان‌