منافق آنچنان داند ز تلبیس

که افعال بدش با خلق نیکوست

نمی‌داندکه چشم اهل معنی

صفای مغز را می‌بیند از پوست

ز عهد مهد تا پایان پیری

ترا هر آنی ای فرزند حالیست

منت سربسته گویم تا بدانی

به‌حد خویش هر نقصی کمالیست

به هر کس نعمتی گر زان فرستی

که یکره شکر احسان تو گوید

پس احول به که او هر نعمتی را

دو بیند شکر احسانت دو گوید

چو دشنامی شنیدی‌ لب فروبند

که سالم مانی از دشنام دیگر

چه خوش گفت‌ آن‌ حکیم نکته‌پرداز

که بر جان‌ آفرین بادش‌ ز داور

خری را گر به زیر دم خلد خار

[...]

اگر خاموش بینی عارفی را

مزن طعنش که هست آسوده از ذکر

چنان از پای تا سر غرق یارست

که هم ذکرش فراموشست و هم فکر

هزاران مکر و فن باشد زنان را

که نتواند یکی را چاره ابلیس

شود کاری چو بر ابلیس مشکل

بر او آسان کنند ایشان به تلبیس

چنان بیغوله دشتی آدمی‌کش

که نگذشتی در آن اندیشه از هول

تعالی‌الله بدانسان وحشت‌انگیز

که شیطان اندرو می‌گفت لاحول

شنیدستم که بوتیمار مرغیست

که‌ هست‌ از عشق آبش در درون غم

نشیند در کنار آب و گوید

که گر نوشم شود آب اندکی کم

بخل بدکنش را در زمانه

[...]

دل و جان مرد عاشق دوست دارد

ولی با این دو مهرش هست چندان

که دل بگذارد اندر دست دلبر

که جان بسپارد اندر پای جانان

گلستانی که هر برگ گلش را

هزاران گلشن خلدست بنده

روان اهل معنی تا قیامت

به بوی روح‌بخش اوست زنده

جوانمردی نه این باشدکه چون برق

به شب برکاروان یک‌دم درخشی

جوانمردی بود آن‌دم که چون ابر

به کشت جان سائل آب بخشی

دلا از خویشتن چون درگذشتی

شوی اندر وجود دوست فانی

هم از غیرت ز وی کامی نجویی

هم از حیرت ز وی نامی ندانی

یکی را دیدم اندر ری که دایم

همی نالید از درد جدایی

به خون دل همی مویید و می‌گفت

بتان را نیست الا بیوفایی

چو بر ما حاصل آخر خود همین بود

[...]