برهمن دختری دیدم به دیری

که بت در سجده ی او سر نهاده

هنوزش گردن شیران خونریز

نداده زحمت سیمین قلاده....

درین دریا که از آشوب طوفان

نرفته موجش از گرداب بیرون

خوش آن کس کو تواند برد چون ابر

گلیم خویش را از آب بیرون

امینا طوطی بلبل ترانه

که باشد بر زبان ها گفتگویش

ز آواز خوشش دف رفته از هوش

ازان آبی زند هردم به رویش

سلیم اعدای تو حیوان چندند

به ایشان ترک هر بیش و کمی کن

چوز خمی می رسد از ناکسانت

برآن از چرب نرمی مرهمی کن

ز شیطان خود نشاید بود کمتر

[...]