شدم به خطّهٔ کرمان و جانم آگه شد

که مرشد دل من شاه نعمت اللّه شد

من از سر نو جلوه دهم دار و رسن را

عمریست که آوازهٔ منصور کهن شد

چرا خموش نباشم میان جمع که هر سو

خیال اوست به چشمم حدیث اوست به گوشم

درون سینه ندانم دلم چه می‌گوید

که سخت می‌طپد و دم به دم به تکراری است