نشاط یکشبهٔ دهر را غنیمت دان

که می‌رود چو حنا این نگار دست به دست

خبر ز تلخی آب بقا کسی دارد

که همچو خضر گرفتار عمر جاویدست

جهان به مجلس مستان بی خرد ماند

که در شکنجه بود هر کسی که هشیارست

حضور خاطر اگر در نماز معتبرست

امید ما به نماز نکرده بیشترست

مرو به مجلس می گر به توبه می‌لرزی

سبو همیشه نیاید برون ز آب درست

شرر به آتش و شبنم به بوستان برگشت

حضور خاطر عاشق هنوز در سفرست

درین بساط، به جز شربت شهادت نیست

میی که تلخی مرگ از گلو تواند شست

میان شیشه و سنگ است خصمی دیرین

دل مرا و ترا چون توان به هم پیوست ؟

دل رمیده ما را به چشم خود مسپار

سیاه مست چه داند نگاهبانی چیست

مرا به ساغری ای خضر نیک پی دریاب

که بی دلیل ز خود رفتنم میسر نیست

عدم ز قرب جوار وجود زندان است

وگرنه کیست که از زندگی پشیمان نیست

که باز حرف گلوگیر توبه را سرکرد؟

که در بدیههٔ مینای می روانی نیست

ز خنده رویی گردون، فریب رحم مخور

که رخنه‌های قفس، رخنه رهایی نیست

ز روزگار جوانی خبر چه می‌پرسی ؟

چو برق آمد و چون ابر نوبهار گذشت

زمن مپرس که چون بر تو ماه و سال گذشت ؟

که روز من به شتاب شب وصال گذشت

مکن به خوردن خشم و غضب ملامت من

نمی‌توانم ازین لقمه حلال گذشت!

دلم ز منت آب حیات گشت سیاه

خوش آن که تشنه به آب بقا رسید و گذشت

به کلک قاعده دانی شکستگی مرساد

که توبه نامه ما با خط شکسته نوشت!

فغان که کوهکن ساده دل نمی‌داند

که راه در دل خوبان به زور نتوان یافت

دلم زگریهٔ مستانه هم صفا نگرفت

فغان که آب شد آیینه و جلا نگرفت