مخالفان را بر تن بود همیشه جرب

موافقان را پر زر از او همیشه جراب

بگیتی اندر داد آنچنان بگسترده است

گه کرده یزدان ایمن روان او ز عقاب

چنانکه میش کند بچه در نشیمن شیر

چنانکه کبک نهد خایه در کنام عقاب

بداد کرد همه شهرهای شاه آباد

بجود کرد همه گنجهای خویش خراب

چه سنگ باشد با تیغ تیز او چه پرند

چه زر باشد با دست راد او چه تراب

کسی که راست زند دست در کتاب ثناش

بروز حشر دهندش بدست راست کتاب

خمار باشد بهر عدوی او ز نبیذ

چو دود باشد بهر حسود او ز کباب

ز تاب تیغش جان عدو بفرساید

چنانکه کتان فرسوده گردد از مهتاب

خدای گوئی از دوستان او برداشت

بدان سرای عذاب و بدین سرای حساب

بمگر که سوختن آتش ز تیغ او آموخت

چنانکه رادی آموخت از دو کفش آب

چنانکه خاک بحلمش نسب کند بدرنک

چنانکه باد بطبعش نسب کند بشتاب

بکاه ماند بدخواه و خشم او بشمال

بدیو ماند بدساز و خشت او بشهاب

بروی خوبتر است از مه دو هفته بشب

بلفظ نوشتر است از شراب وقت شباب

گه بهار ز خلقش برد نسیم صبا

گه خزان ز نوالش برد سرشک سحاب

چنان خوش آید آواز سائلانش بگوش

که گوش عاشق میخواره را خروش رباب

خراب گردد پیش سنان او خاره

سراب باشد پیش بنان او دریاب

سرای پرده جاه و جلال او را کرد

همی ز مدت گیتی هماره چرخ طناب

همیشه تا تن سیماب و چشمه خورشید

یکی بلرزد و دیگر فروغ دارد و تاب

دل موالی رخشان چو تافته خورشید

تن حسودش لرزان ز بیم چون سیماب

و گر بتابی زلف و دلم بتابد روی

بجای دل تن و جانم بتاب و زلف متاب