سپهر حوصله آن ابر دست دریا دل

که جیب و دامن پر زر به سایل افشاند

حساب بخشش او در جهان به خلق خدا

به غیر قادر دانا کسی نمی‌داند

در اولم یکی از قابلان لطف چو دید

[...]

کسی که هستی خود را به حق بپوشاند

دگر کسش بجز از کردگار کی داند

کسی که هستی خود را به حق بپوشاند

دگر کسش بجز از کردگار کی داند

به احترام تمامش به دوش خویش نشاند

ببرد در بلدی وزه بلیه‌اش برهاند

به ابر پاره چو مه نور خویش افشاند

به سان پنبهٔ آتش گرفته می‌ماند

ز من مپرس که کبکم خروس می‌خواند

چو من ز حُسن طبیعت که قدر می‌داند