تو گنج خویش پسندی خراب و ملک آباد

فسانه که شگفت آورد فسانه تست

مگر وجود تو خود جود شد که نتوان یافت

که این زمانه جو دست یا زمانه تست

تو خود چو عالم جودی که در همه عالم

[...]

بیا و راحت جان من ای غلام بیار

منم غلام تو برخیز و یک دو جام بیار

از آن مولد هر خیر و شر به فتوی عقل

صلاح خاص بخواه و فساد عام بیار

ریا و زهد چو ناموس دین به باد بداد

[...]

ایا شکسته سر زلف ترک تبریزی

شعار تو همه دل بندی و دلاویزی

عبیر و عنبر بر مهر انور افشانی

عقیق و شکر بر مشک اذفر آمیزی

گهی به سنبل آشفته برگ گل سپری

[...]

کجاست مجنون تا عرض داد دریابد

نگارخانة چین و جمال لیلی را

فرشته ای است در این طارق لاجورد اندود

که پیش آرزوی بی دلان کشد دیوار

صبا بلطف بگو آن غزال رعنا را

که سر بکوه و بیابان تو داده ما را

چه بودی ار سر زلفش بدستم افتادی

چون آستین لئیمان بدست درویشان

مقدری که بگل نکهت و بگل جان داد

به هر که هر چه سزا دید حکمتش آن داد

به غیر که بشد دین و دولت از دستم

بیا بگو که ز عشقش چه طرف بر بستم

به روزگار عزیزان که روزگار عزیز

حرام باشد بی دوستان بسر بردن

شد آن که اهل نظر بر کرانه میرفتند

هزار گونه سخن بر زبان و لب خاموش

پس ای ملک که من اندر تو آن همی شنوم

که در مسیح شنیدم ز فرقه جهال

ز دوری تو نمردم چه لاف مهر زنم

که خاک بر سر من باد و مهربانی من

چون میتوان بصبوری کشید بار عدو را

چرا صبور نباشم که جور یار کشم

دو چیز طیره عقل است دم فرو بستن

به وقت گفتن و گفتن بوقت خاموشی

مثال سرو بلندایستاده بر لب جوی

چرا نظر نکنی یار سرو بالا را