چو آمد تهمتن به ایوان خویش

خروشید و تابوت بنهاد پیش

مرا آفریننده از فر خویش

چنان آفرید ای نگارین ز پیش

یکی طشت زرین بیارید پیش

بگفت آن سخن با پرستار خویش

به سودابه فرمود تا رفت پیش

ستاره شمر گفت گفتار خویش

چنین پاسخ آورد سودابه پیش

که من راست گویم به گفتار خویش

نهاد از بر نامه بر مهر خویش

همانگه فرستاده را خواند پیش

ز هر یک ز ما بود پنجاه بیش

سرافراز با گرزهٔ گاومیش

یکی بانگ برزد براندش ز پیش

کجا خواست راندن برو خشم خویش

دو هفته نبودی ورا سال بیش

چو دیدی مرا بسته در پیش خویش

بران رازشان خواند نزدیک خویش

بپرداخت ایوان و بنشاند پیش

یکی تخت زرین نهادند پیش

همه پایها چون سر گاومیش

ربودند ایرانیان گوی پیش

بماندند ترکان ز کردار خویش

یکی زن نگه کن سزاوار خویش

از ایران منه درد و تیمار پیش

بیامد سوی پادشاهی خویش

سپاه از پس پشت و پیران ز پیش

کجا گفته بودند با او ز پیش

که چون بگذرد چرخ بر کار خویش

به لشکر بفرمود کز جای خویش

مگر ناورند اندکی پای پیش

همی داشت در آبخور پای خویش

از آنجا که بد دست ننهاد پیش

چو ترکان درفش سپهدار خویش

بدیدند رفتند ناچار پیش

برفتند هشتاد فرسنگ پیش

پذیره شدندش به آیین خویش

بدو گفت شاه ار تو رانی ز پیش

زمانه نگردد ز آیین خویش