از آن پیل گوشان برآورد جوش

به هر گوشه زایشان سرافکند و گوش

بر آن خوان کباب از جگرها به جوش

سرانشان برو کاسه و سفره گوش

بُنش بر ز پولاد ارزیز پوش

برآورده دیوارش از هفت جوش

نهادش چو رامش گوارنده نوش

نسیمش چو دانش فزاینده هوش

همان جامه کایزد به دست سروش

به آدم فرستاد کآنرا بپوش

بگرییم و آریم چندان خروش

که دریا و کُه گیرد از ناله جوش

ز نظاره برخاسته بانگ و جوش

ز بانگ دهل رفته بر مه خروش

فتاد از بم و زیر در چرخ جوش

ز کوس و تبیره برآمد خروش

تو چون بفکنی زاسپ او دم‌ و‌ گوش

که سرت اوفکندن تواند زدوش

به گفتار با مهتران بر مجوش

به زور آنکه بیش از تو با او مکوش

همیدون همه فرّ و فرهنگ و هوش

درو زور مردی و گردی به‌جوش

چنین داد پاسخ که تا روز دوش

به یادش دمادم کشیدست نوش

به رویش بر از بسد در پوش

همی ریخت بر لاله شکر ز نوش

چو چندی گواژه زدند او خموش

برآشفت و گفت این چه بانگ و خروش

وفا ترگ کن درع رادی بپوش

کمان از خرد ساز و خنجر ز هوش

همیدونش دستور فرزانه هوش

بسی گفت کاین جنگ و کین را مکوش

خبردار و برنادل و تیزهوش

به ره دیده‌بان چشم و جاسوس گوش

چو زنگی که بازی کند در خروش

دو لب کرده لرزنده در بانگ و جوش

چنان تیره گیتی که از لب خروش

ز بس تیرگی ره نبردی به گوش

بزد نعره ای کز جهان خاست جوش

ز دشمن چهل مُرد و صد شد ز هوش