بدو داد دینار چندانک بود

بماند آن گران گوهر نابسود

بفرمود کو را بخوانید زود

خروشی برین سان که یارد شنود

برو آفرین کرد و چندی ستود

بران آفرین مهربانی فزود

سپهبد پذیرفت زو آنچ بود

ز دینار وز گوهر نابسود

بگفتند با او سخن هرچ بود

ز صندوق وز گوهر نابسود

فزونست ازان نیکویها که بود

به تیمار رخ را نشاید شخود

ازو باد بر نامداران درود

بر اندازهٔ هر یکی بر فزود

دگر دین موسی که خوانی جهود

که گوید جز آن را نشاید ستود

بدیدند خود بودنی هرچ بود

سپهر آفرینش نخواهد فزود

سوی مرد دانا فرستاد زود

چو دانا نگه کرد و آهن بسود

گیاهان کوهی فراوان درود

بیفگند زو هرچ بیکار بود

به کوه اندر آگند چیزی که بود

ز دینار وز گوهر نابسود

سخن گوید و گفت تو بشنود

اگر دادگویی بدان بگرود

جهانجوی بخشنده قیدافه بود

ز روی بهی یافته کام و سود

نگار سکندر چنان هم که بود

نگارید و ز جای برگشت زود

زمینش همه صندل و چوب عود

ز جزع و ز پیروزه او را عمود

زمرد برو چار صد پاره بود

به سبزی چو قوس قزح نابسود

پیاده شد از باره طینوش زود

زمین را ببوسید و زاری نمود

ببردند بی‌مایه چیزی که بود

که نه گنج بدشان نه کشت و درود

زده بر سر کوه خارا عمود

سرش تا به ابر اندر از چوب عود