ز چرخ بلند اندر آمد سخن

سراسر همین است گیتی ز بن

چو نشنید از ایشان سپهبد سخن

بجوشید و رای نو افگند بن

یکی کار پیش آمدم دل شکن

که نتوان ستودنش بر انجمن

به رنجی رسیدستم از خویشتن

که بر من بگرید همه انجمن

سوی شهریاران سر انجمن

شوم خام گفتار و پیمان شکن

میان سپهدار و آن سرو بن

زنی بود گوینده شیرین سخن

مرا مام فرخ نزادی ز بن

نرفتی ز من نیک یا بد سخن

به سیندخت مهراب گفت این سخن

نوآوردی و نو نگردد کهن

به مهراب و دستان رسید این سخن

که شاه و سپهبد فگندند بن

به اره میانم بدو نیم کن

ز کابل مپیمای با من سخن

همه کوهساران پر از مرد و زن

همی آفرین خواندندی بمن

که آرمت با دخت ناپاک تن

کشم زارتان بر سر انجمن

بدو گفت بشنو ز من یک سخن

چو دیگر یکی کامت آید بکن

ندارم همی انده خویشتن

ازویست این درد و اندوه من

چنین رفت از آغاز یکسر سخن

همین باشد و نو نگردد کهن

بدو گفت رودابه ای شاه زن

سزای ستایش به هر انجمن

شگفت اندرو مانده بد مرد و زن

که نشنید کس بچهٔ پیل تن

چو از خواب بیدار شد سرو بن

به سیندخت بگشاد لب بر سخن

چو گرشاسپ و چون قارن رزم زن

جز این نامداران آن انجمن

بکوشید با قارن رزم زن

دگر گرد گرشاسپ زان انجمن