چنینست رسم سرای سپنج

نمانی در او جاودانه مرنج

نترسی ز رنج و ننازی به گنج

به گیتی ز گنجت فزونست رنج

به گیتی ز دشمن مرا نیست رنج

نشد نیز جایی پراکنده گنج

وگر چارهٔ این برآید به گنج

نبیند ز گنج درم نیز رنج

ولیکن ندارم همی دل به رنج

ز نیروی دست و ز مردان و گنج

چو بخشی به ارزانیان بخش گنج

کسی را سپار این سرای سپنج

کنون جان و دل ز این سرای سپنج

بکندم سرآوردم این درد و رنج

هر آن کس که در پیش من برد رنج

ببخشم بدو هرچ خواهد ز گنج

بخواهم که تا ز این سرای سپنج

گذر یابم و دور مانم ز رنج

کنون شاه سیر آمد از تاج و گنج

همی بگذرد ز این سرای سپنج

سپردم به تو شاهی و تاج و گنج

از آن پس که دیدم بسی درد و رنج

که رفتیم اینک ز جای سپنج

شما دل مدارید با درد و رنج

که ما را ببر ز این سرای سپنج

رها کن تو ما را از این درد و رنج

هر آن گه که باشی تن آسان ز رنج

ننازی به تاج و ننازی به گنج