مرآن جای را نامداران یل

همی هرکسی خواند بهرام تل

که از شاه خاقان نپیچد به دل

ندارد به کاری ورا دلگسل

سزاوار مسماری و بند و غل

نه اندر خور تاج و دیهیم و مل

گرازه سر گیوگان با نهل

دو گرد گرانمایهٔ شیردل

همانا که فرسنگ باشد چهل

پراگنده از خون زمین بود گل

سپهدارشان رستم شیر دل

که از خاک سازد بشمشیر گل

چو آمد بدر بیژن خسته دل

ز خون مژه پای مانده بگل

دو دستش بزنجیر و گردن بغل

یکی بند رومی بکردار مل

پراگنده رای و پراگنده دل

همه خاک ره ز اشک کرده چو گل

که دل را ز مهر کسی برگسل

کجا نیستش با زبان راست دل

که از خاک خیزد ز خون تو گل

یکی داستان اندر آری به دل

از این گفته گر بگسلی باز دل

من از گفتهٔ خود نیم دلگسل

چو سر کفته شد غنچۀ سرخ گل

جهان جامه پوشید همرنگ مل

بزرینه جام اندرون لعل مل

فروزنده چون لاله بر زرد گل

مرا در دل این بود رای و گمان

که کار من و تو بود همچنان

کجا پیش از این کار افروتشال

که بود الفتیشش هماره همال

چو جودش ببارد نبارد اَمَل

چو تیغش بخندد بگرید اجل

ابوالقاسم آن شاه دین و دُوَل

شهنشاه عالم امیر ملل

بگفت: ای فرومایهٔ مستحل

نیاورد گردون چو تو سنگ دل

یکی نعره زد کودک شیر دل

که گشتند ز آن نعره گردان خجل

برآورد تیغ و گشادش بغل

همی رفت با تیغ تیزش اجل