محمد بدش نام لیکن رسول (ص)

زهمنامی اش بودزار و ملول

به جایی که عقل اندر آن پا به گل

رسیدند و دیدند با کام دل

من و ناله و زاری و سوز دل

من و مانده درمحنت جان گسل

همان جده ام مام پاک بتول (ع)

که کرداو نخست این بهین دین قبول

کنون شکر گویم سبط رسول (ص)

نمود از کرم توبه ی من قبول

ازآن پس که درنزد سبط رسول (ص)

بشد توبه ی حر فرخ قبول

بفرمود فرزند پاک بتول (ع)

که ای یاوران خدا ورسول

دراین گیتی ازمهر زن رو گسل

درآن گیتی ازخود ببین کام دل

زهم رشته ی جان و تن درگسل

بپیوند با مهر دلدار دل

یکی تازه شاخ از نهال رسول (ص)

یکی نغز میوه ز باغ بتول

برای همین کرد شوی بتول(ع)

به جفتی گزین مام ما را، رسول

شب و روز بودش خورش خون دل

قرین تنش محنت جان گسل

هنوزش نرسته بنفشه ز گل

به دانش قرین بود با عقل کل

درآن عرصه ای مادر تنگدل

بترسم که گردی ز زهرا خجل

بود همره من حریم رسول (ص)

همان پرده گی دختران بتول

چو آگاه شد ذوالجناح رسول (ص)

که دارد شهنشاه رای نزول

سپس گفت: شاها به شوی بتول (س)

که بد دست یزدان و نفس رسول

سکینه همی خواهد ای غم گسل

ببوسد تنت سر کند درد دل

سه دیگر خدیجه (س) چهارم بتول (س)

که بد بهر فرزند فرخ ملول

گزیدند برگرد دخت بتول (س)

به ویرانه، جا کودکان رسول