به مهرت، زما و منی رسته ای

به خورشید چون ذره پیوسته ای

ز رویم چرا دیده بر بسته ای

همانا ز بس تاختن خسته ای

تو کز اجنبی بار بسته‌ای

چه شد اینک از اجنبی خسته‌ای

درین بود کامد ز ره دسته‌ای

به کین جستن دهِ‌میان بسته‌ای

درین باغ تا راستی‌، رسته‌ای

وگر شاخ ناراستی خسته‌ای