بُد از هر سوی میوه داران دگر

بُن اش بر زمین و سوی چرخ سر

هم از هر کجا دُر خیزد دگر

بدین مرز باشد بها گیرتر

چو شد هفت بار آن بخار از زبر

شد این هفت چرخ از بَرِ یکدگر

فرازش هواییست روشن دگر

سبک سخت وز هر هوا پاکتر

ز بیخ اندرش تا گل و برگ و بر

به هر سان که شد دانشی بُد دگر

به هر سان که گشت از نشان وز گهر

دگر دانشی بود نامش دگر

درختی کزو نیز نایدت بر

جز از بهر کندن نشاید دگر

چه دانی که از گیتی آن نیکتر

چه چیز آن که شد باز ناید دگر

دو چیزست اندر جهان نیکتر

جوانی یکی تندرستی دگر

کسی نیست بدبخت وکم بوده تر

ز درویش نادان دل خیره سر

ز دریا کجا عنبر افتد دگر

بر آن یک جزیره بود بیشتر

ز کافور وز عنبر وعود تر

ز دینار و یاقوت و دُرّ و گهر

شکوفه چو بر رشته کرده گهر

درختان چو طاووس بگشاده پر

ز هر سو که خورشید گشتی ز بر

همی گشتی آن همچنان سوی خور

نه چندین شگفتست جای دگر

نه زینسان هوای خوش و بوم و بر

همه زین نشان گونه گون جانور

نمودند در آب با یکدگر

خریدندی آهن به درّ و گهر

نجستندی از بُن جز آهن دگر

همانروز کردند از آن کُه گذر

رسیدند نزد جزیری دگر

گِرَد ماده را مادر و نر پدر

از آن کاین دهد شیر و آن کشت و بر

چه از کان ارزیز وز سیم و زر

چه ز الماس وز گونه گونه گهر