زدش پهلوان نیزهای بر ز فر

سنانش از قفا رفت یک رش به دَر

دهانش ز یاقوت کردند پُر

دو دستش ز دینار و دامن ز دُر

زره دادش و خود و زرّین سپر

کلاه و نگین، اسپ و تیغ و کمر

بسان یکی خرد گریان پسر

خروشان و پویان و جویان پدر

جهان پهلوان گفت کای پرهنر

به جز جنگ و کین من چه خواهم دگر

که چندین رهی را بباید گهر

نگر شاه را چند باید دگر

چنین پند بسیار دارم ز بر

تو گر دیده ای خود فزایی دگر

به هر صد سواری درفشی دگر

دگرگونه ساز و سلیح و سپر

فرازش یکی نغز طاووس نر

طرازیده از گونه‌گونه گهر

به خرمن فروریخت مهراج زر

به خروار دینار و درّ و گهر

ندانی که شاه ددان سربه‌سر

بر شاه مردان ندارد هنر

دو خرگه نمد خزّ و چوبش ز زر

همه بندشان شوشهای گهر

هم از کان یاقوت و دریای دُر

همی گنج من هست آکنده پُر

ز بر چتری از دمّ طاووس نر

فروهشته زو رشته های گهر

هوا پر ز زنبور شد تیز پر

خدنگین تن و آهنین نیشتر

بهو ماند بیچاره و خیره سر

دلش تیره ، گیتی ز دل تیره تر

به گیتی همی مانی ای بدگهر

که هر چند به پروری زشت تر

بتر هر زمان مردم بدگهر

که گوساله هر چند مِه گاو تر

ز خرگاه وز فرش وز سیم و زر

ز درع و ز خفتان ز خود و سپر

به اندام هم ماده هم نیز نر

همی بچه زایند چون یکدگر